Zuid-Afrika 8

Hey,

vooreerst bedankt voor de vele leuke recties, zo horen wij ook nog eens iets van het thuisfront, en is het voor ons leuk.

Verder nog enkel antwoorden:

@ Johan en Georgette: we komen op 2 maart terug thuis

@ Patrick: we bezoeken Uniekum op 16 februari

@ Gabriel en Rita: van harte proficiat met Emilia, ze is goed bezig. Het bekijken van de hippos was op een tamelijk grote boot, een kano zou veel te gevaarlijk zijn, die beestjes zijn rap geirriteerd en kunnen dat zo omkeren

@ Vera en Philippe: ja waren we thuis gewest, dan ging je ons misschien wel gezien hebben in gent met het lichtfestival

Als er typfouten instaan, pls forgive me, want ik zit nu op een qwerty toetsenbord te tokkelen. Ik kan met mijn ipa niet op intennet, dus dan maar op de pc van het hotel.

OK, waar waren we gebleven? Oja in Hluhluwe. Vrijdag ben ik daar naar de kapper geweest, want mijn haar was veel te lang aan het worden en met deze temperaturen viel dat niet mee. We vroegen in het hotel waar we daarvoor best zouden zijn, want ik zou nu ook niet graag met kroezelhaar buitengekomen he, op wat zouden onze foto's dan gaan trekken? Gelukkig vonden we een madam die enkel haar snijdt van blanken (ze zegt dat ze het niet zou kunnen van zwarten, omdat zij toch heel ander haar hebben dan wij, het heeft dus niets met apartheid te maken). Ik denk dat ze van de hoop grijze haren een kussen kon maken.

Ondertussen hebben wij nu ook af en toe regen, maar voorlopig valt da wel mee.

Gisteren zaterdag reden we dan naar het Drakenberg massief, bijna  500 km te rijden. We vertrokken om 9u30 en arriveerden rond 18 uur, dus toch een hele rit. De eerste 70 km waren op een asfaltbaan, waar je 120 per uur mag rijden, dus een goede start, maar daarna kwamen we op een verharde weg van 30 km lang, met heel veel uitstekende stenen, echt vervelend om daar op te rijden, je zou koppijn krijgen van het "dokkeren". In het begin reed ik zo'n 30 km per uur, maar de lokalen staken mij voorbij, dus ik dacht als zij dat kunnen waarom wij dan niet? Dus reed ik al vlug 70 a 80 per uur. Het gevolg kan je misschien al raden: een lekke band.....

En een lekke band vervangen bij meer dan 30 graden en op de warme asfalt viel ook niet mee. Maar het ging behoorlijk vlot, en na 20 minuten waren we weer vertrokken. Het probleem is wel dat we nu geen reserveband meer hebben, dus reed ik toen weer uiterst voorzichtig. En we kwamen weer veel "potholes" tegen onderweg, soms zonder enige vorm van waarschuwing. Het was ook al week-end, dus alle garages en bandencentrales (en er zijn er nochtans veel, want wij zijn niet de enigen die lek rijden) gesloten.

Vandaag deden we voor het eerst een serieuze wandeling naar een waterval. Ze vertelden ons dat je dit kan doen in 3 uur heen en 2.5 uur terug. Maar zoals met de rijtijden op de baan was dit ook schromelijk onderschat. Wij waren vertrokken om 10u30 en waren pas om 17u30 terug bij de wagen. Dus 7 uur in totaal. We hebben wel een beetje tijd verloren doordat we op het einde een rivier overstaken, dus "huppelen" van het ene rotsblok naar het andere. Toen we doorgingen verliep dit nog redelijk goed - Hilde zat wel plots tot aan haar knieen in het water toen ze een rotsblok miste; ik heb dat kunnen filmen - maar in het terugkeren liep het wat mis voor mij: ik wilde op een rotsblok gaan staan die wat onder water zat, en blijkbaar zat hij dieper dan ik had ingeschat - dus verloor ik het evenwicht, ik viel pardoes in het water en kwam met mijn onderkaak op een andere rotsblok terecht, het voelde een beetje aan zoals een uppercut van Cassius Clay destijds. Ik dacht eerst dat ik wat groggy ging zijn, maar dat viel mee, dus zo vlug mogelijk met mijn rugzak uit het water en op een hogergelegen rotsblok geklommen. De gevolgen bleven beperkt: alleen mijn gsm werkt niet meer. Maar de ipad en de filmcamera zijn intact, de internationale paspoorten zijn intact (ik wist niet da dit zo goed tegen water kan...), en het geld in mijn portefeuille is ook nog bruikbaar. Alleen mijn schoenen, kousen, tot zelfs boven- en onderbroek en t-shirt waren kletsnat. Dus eerst het water uit mijn schoenen gegoten en dan het vervolg van de nog 2.5 uren durende wandeling verdergezet.

Bij thuiskomst een verkwikkend bad genomen, en vanavond weer een lekkere dame blanche als dessert en we kunnen er weer tegenaan.

Morgen rijden we 300 km naar Maseru in Lesotho en hopelijk vinden we onderweg een bandencentrale die onze maat van band in stock heeft.

Tot schrijfs

Johan en Hilde