Talampaya Nationaal Park

Je moet toch maar een ezel zijn om zomaar zonder te kijken de baan over te steken. Gelukkig kon ik nog tijdig op de rem staan. Anders was die ezel nu geen ezel meer. Het was echter niet het enige dier die dit graag deed. Anderen volgden zijn voorbeeld: soms een bende geiten, soms koeien of schapen. Anderzijds is er op de weg in en rond het Talampaya Nationaal Park praktisch geen verkeer. Je kan er gemakkelijk 100 km rijden terwijl het aantal tegenliggers op een hand te tellen zijn. En toch mag je aandacht niet verslappen. We zagen ook een eenzame guanaco (=soort lama), een mara (=soort konijn maar dan op 4 lange poten), en een nandju (soort kleinere struisvogel). Blijkbaar lopen er ook puma’s rond, maar die komen meestal maar ‘s nachts uit hun schuilplaats. We zagen ook af en toe een koppel papegaaien (de loro barranquero - ze kunnen evengoed krijsen zoals de ara van Roel). Wat we niet zo goed zagen, maar wel voelden, waren de muggen. Een stuk of vijftien ondertussen. Normaal heeft Hilde daar meer last van maar die van Argentinië verkiezen blijkbaar mijn bloed. Of komt dat door het eten van de ijsjes van dulce de leche? We leerden ook nog wat bij ivm het verkeer. Op de autopista zagen we hoe een wagen over het gras reed op de middenberm om van richting te veranderen.... Of een auto die vlak voor onze neus van op een parkeerplaats de weg oprijdt. Richtingaanwijzers gebruiken ze praktisch nooit. Zebrapaden hebben geen enkele betekenis. Voetgangers steken de straat over zodra er geen auto’s afkomen. Ook al is het rood. Zaterdag leerden we van Ernesto dat er eigenlijk maar 1 regel geldt in het verkeer, namelijk dat er geen regels zijn. Dit wordt natuurlijk als grapje gezegd, maar heel vaak krijg je de indruk dat het klopt. Ernesto is samen met Ana. En Ana is muzikante van beroep. Speciaal voor ons gaf ze een mini optreden in de eetzaal van het backpackers hotelletje in Villa Union. Ze speelde op een ‘cuatro’ een soort kleine gitaar met 4 snaren (vandaar de naam) afkomstig uit Venezuela. We kregen niet alleen muziek van Argentinië, maar ook van Chili en Venezuela te horen. Ze zong daarbij heel mooi in het Spaans. Ik heb alles opgenomen op video om eens te laten horen aan de geinteresseerden van de academie.
Een ander onderwerp nu: naar de wc gaan... Meestal is er geen papier. Vele keren kan de deur niet op slot, ofwel omdat het slot ontbreekt of kapot is, maar daarstraks was de deur net iets groter dan het deurgat. Dus moet je creatief zijn door bvb je voet tegen de deur te zetten (als je er aan kunt natuurlijk). Of gewoon hopen dat er niemand de deur open doet en zo vlug mogelijk doen wat je moet doen. Er wordt hier dus heel efficiënt gekakt zonder veel tijdsverlies.
Het Talampaya nationaal park toont rotsen van 60 tot 250 miljoen jaar oud. Er worden heel wat fossielen en skeletten van dino’s opgegraven. De temperatuur liep er op tot ca 40 graden. En in Vlaanderen sneeuwt het zeker. Gisterenavond was er voor het eerst een flinke regenbui in Cordoba. Ja het is hier regenseizoen, ook al hadden we daar tot dan nog niet veel van gemerkt.
Mijn beperkte kennis van de Spaanse taal is toch al goed van pas gekomen. Mensen die Engels spreken zijn een uitzondering. Hun uitspraak van het Spaans is soms wel moeilijk te begrijpen. Meestal eten ze letters op, maar ze gebruiken veel de “sj” om zowel de “ll” de “y” en de “r” te vervangen. Pollo (normaal poljo of pojo) wordt dan posjo. Rotonda wordt sjotonda. Rochas wordt sjochas. Enzovoort. Dus is het soms wat puzzelen om te weten welke letter(s) vervangen zijn door sj en hopelijk komt het dan bekend voor. De naam Hilde kunnen ze niet uitspreken. Te ‘complejo’. ‘Johan’ gaat iets beter, maar het gaat naar Juan. En de VW Golf heet hier de VW Gol.

Momenteel zitten we op de bus van Cordoba naar Rosario. 7 uur. Daarna nog een busrit van 1u15’ naar Victoria entre Rios. Een lange dag dus maar de ideale gelegenheid om weer een reisverslag te schrijven. In het laatste hotel hadden we eindelijk nog eens een goede wifi verbinding zodat er heel wat foto’s konden opgeladen worden.

Hasta luego!

Johan y Hilde.