Op familiebezoek

Na de overweldigende schoonheid van de watervallen in Iguazu in het noordoosten en de kleurrijke bergen en rotsformaties in het noordwesten, reden we naar Victoria (provincie Entre Rios) om een ander natuurfenomeen te bewonderen. Eigenlijk was onze reis gepland om hier op tijd te zijn, want je kan dit enkel maar gedurende juist 1 week aanschouwen en dan nog enkel maar tussen 11 uur 's avonds en 4 uur 's nachts. Op bijgaande foto's kan je zien over welke schoonheden het gaat. Een stoet van 26 wagens en groepen passeerde aan ons voorbij. Victoria is blijkbaar de hoofdstad van de carnaval in Argentinië.

Maar eigenlijk was dit niet de echte reden van onze tussenstop in deze stad. In Victoria wonen er verschillende mensen van de familie Werbrauck. We ontmoeten Elsa en Ramon, broer en zus. Ze waren eigenlijk met 14 kinderen, nu zijn er nog 6 in leven. Hun grootouders (Desiré Werbrouck - toen nog met een "o" geschreven - en zijn vrouw Lydia) zijn tijdens de eerste wereldoorlog gevlucht naar Argentinië. In die tijd was Argentinië één van de meest welvarende landen ter wereld, er was werk in overvloed en ze trokken zoveel mogelijk immigranten aan. Mijn grootmoeder was Leonie Werbrouck, en blijkbaar familie van Désiré. Dus wilde ik die (letterlijk en figuurlijk) "verre" familie toch wel eens ontmoeten. De kleindochter van Ramon, Nicole Werbrauck, volgt de samba-dansschool en danste ook mee bij één van de 26 groepen. Dus konden we Victoria niet verlaten zonder een foto van ik en Nicole :)

We willen afsluiten met nog enkele interessante weetjes over Argentinië en haar inwoners:

- economisch gaat het niet zo goed; 2 jaar geleden was er een inflatie van 35%, en vorig jaar 24%. Dit betekent dat de winkelprijzen elke maand met 2% stijgen! Als je een winkel binnengaat, zie je ook geen prijzen aangeduid op de produkten, want ze zouden die om de haverklap moeten vervangen door nieuwe. Als je de prijs wil weten moet je het vragen en dan kijken ze in de computer. De lonen daarentegen stijgen niet met dezelfde snelheid (België is één van de enige landen ter wereld met het systeem van de koppeling van lonen en uitkeringen aan de index, dus aan de inflatie). Het leven wordt daardoor voor de Argentijnen met de dag moeilijker. Over het algemeen zijn de levensmiddelen niet zodanig veel goedkoper als bij ons. Het gemiddeld loon ligt rond de 700 euro per maand. Elsa heeft een pensioen van ca 310 euro/maand. Ze zijn dus verplicht om te blijven werken als ze op pensioen zijn. Ramon is 72 jaar en werkt nog steeds als kapper, Elsa is 71 en verkoopt tafelbestek en glazen op de markt. Hoor ik nog iemand klagen in België?

- de straten liggen er heel vuil bij: ze werpen van alles op de grond, en er wordt niet veel gekuist. De voetpaden worden niet door de stad aangelegd, iedereen moet zelf het voetpad voor zijn huis aanleggen. Gevolg: elke eigenaar legt een voetpad met andere tegels, wat nogal chaotisch overkomt. Diegenen die niet veel geld hebben, onderhouden ook hun voetpad niet, waardoor veel gebroken en ontbrekende tegels. Als wandelaar kijk je dus maar beter naar beneden als je niet op je neus wil vallen.

- ze leggen wel een goede discipline aan de dag als het op wachten aankomt. Zo zie je aan de bushalte of aan de ingang van de bank een lange rij wachtenden (soms tot ca 20 meter lang).

- in San Juan konden we per toeval 's avonds een go-cart cross bijwonen. Een twintigtal go-carts reden er rond het marktplein (vergelijkbaar met dit van Don Bosco bij ons). Op de straten lagen er hier en daar balen stro als hindernis. Het viel ons echter op dat er geen nadarhekkens stonden. Na de cross passeerden we voorbij de man met de microfoon en die vroeg ons van waar wij afkomstig waren. "De Belgica". Daarop bedankte hij ons omdat we van zo ver kwamen kijken en wist gans het dorp dat er 2 Belgen aanwezig waren....

- als je ergens de weg moet zoeken (ook op de luchthaven bvb) dan viel het op dat er heel weinig borden zijn met indicaties. Maar als je het vraagt, dan zijn de mensen altijd heel behulpzaam. Het is dus wel interessant als je een beetje Spaans spreekt...

- de schoolvakantie duurt ook 2 maanden. In het noorden startte de school op 1 februari. Iets meer naar het zuiden beginnen ze pas op 1 maart.

- in Buenos Aires wilde ik nog eens informeren hoeveel een gitaar daar kost. Ze zijn echter veel duurder dan bij ons omdat de prijs met 80% invoertaksen verhoogd wordt! En alle gitaarwinkels (zo'n 10 à 15) bevinden zich in dezelfde straat, de reden konden we niet achterhalen. In de volgende straat waren het allemaal winkels van bureaumeubels. Gemakkelijk voor de klant, maar veel concurrentie voor de winkels.

Ondertussen zijn we weer veilig en wel thuis beland, de zomer was dus van korte duur, en we zijn ons weer aan het aanpassen aan de koudere temperaturen. Hopelijk konden jullie wat mee genieten van onze reis.

Johan en Hilde