Van de avespa tot de chacacera

Vorige week (ja we hinken wat achterop met ons verhaal) donderdag kreeg ik een wespesteek🙁. (En het was niet dezelfde die Musseeuw kreeg wanneer hij nog koerste). Toen we de watervallen aan Argentijnse kant bezochten. Waarom eigenlijk? Was zij een beetje jaloers omdat ik mooie vlinders aan het fotograferen was? Of was het een immigrant uit Brazilië of Paraguay die meende dat ik de Argentijnse Theo was? Want we bevonden ons nabij het drielandenpunt. Vanuit Puerto Iguazu zagen we aan de andere kant van de rivier Brazilië en Paraguay. Zaterdag zagen we dezelfde watervallen maar nu langs Braziliaanse kant. Zowaar nog mooier. Een heel adembenemend panoramisch overzicht. Een aaneenschakeling van watervallen. De pracht van de natuur, maar ook de kracht van de natuur.
Zondag brachten we een bezoek aan een lokale stam die in het woud leeft. Er zijn ongeveer 8000 Guarani in gans Argentinië. Sedert kort zijn ze erkend als echte Argentijnen, waardoor ze meer rechten hebben zoals pensioen, stemrecht, grond als hun eigendom, etc. Het dorp dat wij bezochten telde 250 bewoners verdeeld over 52 families. Ze aanbidden natuurelementen als goden (de zon, maan, regen, donder, aarde, vuur, ...). Ze denken niet aan het verleden, noch aan de toekomst. Ze proberen te genieten van het hier en nu. Ze hebben geen stamhoofd, enkel een vertegenwoordiger. Ze hebben een soort raad die beslissingen neemt via stemmen. In die raad zitter er zowel ouderen als jongeren, mannen en vrouwen. Ze hebben een schooltje dat volledig gesponserd werd door een Argentijns zanger Semino Rossi (die ook in het Nederlands zingt!). Ze leren er lezen en schrijven. En Spaans. Hun moedertaal heet het guarani.
Ze leven van het maken van kunstwerkjes die ze verkopen aan toeristen en van het vangen van wilde dieren (patrijzen, gordeldier en tapir).
Ondertussen vlogen we 1300 km van het noordoosten naar het noordwesten naar Salta. Vanaf nu gaat het met een huurwagen verder. Een probleem: we begrijpen de verkeersregels (nog) niet goed. Er staan weinig of geen verkeersborden en er zijn geen rijstroken. Dus je rijdt waar er plaats is. Aan elk kruispunt is het vertragen en kijken wie er eerst vertrekt. Voorlopig ben ik de laatste die aanzet.... Gelukkig staan er veel verkeerslichten en zijn de kleuren dezelfde als bij ons😊. Dinsdag ging het via Purcamarca naar Tilcara. Onderweg prachtige bergen met een grote diversiteit aan kleuren. We zagen niet alleen de rode en de zwarte berg, maar ook de roze, gele, groene, paarse en grijze. Gisteren klommen we naar meer dan 4000 meter hoogte tot bij een zoutvlakte (30 km breed en 150 km lang). Onderweg aten we snoepjes gemaakt van honing en cocablaadjes. Cocabladen zijn een goed middel tegen hoogteziekte. We werden er echter niet high van alhoewel we ons high bevonden. Op het zout staat een laag water van zo’n 10 cm. Het lijkt alsof iedereen op het water loopt. De luchtweerspiegelingen zorgden voor mooie foto’s. De zon brandde er ongenadig fel, waardoor we er nog wat roder uitzien.
Terug in Salta bezochten we de kathedraal (er begon juist een mis met behoorlijk veel aanwezigen, en dat op een weekdag). We zagen ook de Sint-Franciscuskerk met de hoogste kerktoren van Zuid-Amerika. Tenslotte gingen naar het MAAM museum waar de Inca cultuur belicht wordt. In 1999 werden er hier 3 lijken van kinderen opgegraven die rond 1500 geofferd werden. Die zijn nu gemummificeerd en je kan er telkens 1 van zien (om de zes maand wordt er gewisseld. Nogal lugubere praktijken hadden die Inca’s toch. Zo waren er in november processies met lichamen van dode mensen die ze voor de gelegenheid uit hun graftomben haalden.
Gisterenavond passeerden we nog aan een café waar er life muziek aan de gang was. Argentijnse muziek met een gitaar, een keyboard en een trommel. Ondertussen kwamen er verschillende dansers in typische klederdracht een show opvoeren. De gitarist overliep via zijn micro alle tafels en vroeg aan iedereen van welke stad ze waren. Wij van Belgica trokken natuurlijk nogal wat aandacht. Uiteindelijk belandden wij ook op de dansvloer toen de gitarist ons vroeg wat we in België dansten... Een swing, maar op Argentijns ritme lukte dat niet bijster goed. Alhoewel we toch applaus kregen. Om de avond af te sluiten probeerden we naast 2 geroutineerde danskoppels de ‘chacacera’ te dansen. Tot groot jolijt van de aanwezigen...

Hasta la proxima!